Historia zakonu

Zakon Braci Mniejszych powstał w 1209 roku w chwili ustnego zatwierdzenia przez papieża Innocentego III reguły życia, według świętej Ewangelii, którą św. Franciszek spisał w niewielu prostych słowach.

W latach 1221-1223 Franciszek przygotowuje ostateczny tekst reguły, która zostaje zatwierdzona przez Honoriusza III bullą Solet annuere 29 listopada 1223 roku. Wkrótce po śmierci Poverella redagowane są liczne opisy jego świętego życia (m. in. przez Tomasza z Celano czy św. Bonawenturę). W XV i XVI wieku w Zakonie nastąpiły przejawy kryzysu wewnętrznego i próby reform, które w ostateczności przyczyniły się do podziału. Powstały wówczas dwie odrębne rodziny franciszkańskie, które w Polsce znane są jako franciszkanie (noszą czarne habity) i bernardyni (noszą brązowe habity). Nieco później powstała jeszcze trzecia gałąź franciszkańska – kapucyni (noszą brązowe habity z długim kapturem). Współcześnie I Zakon obejmuje trzy wspólnoty:

• Braci Mniejszych, których strojem zakonnym jest brązowy habit przepasany białym sznurem.
• Braci Mniejszych Kapucynów, których strojem zakonnym jest kasztanowy habit z charakterystycznym długim kapturem przepasany białym sznurem.
• Braci Mniejszych Konwentualnych, również zwanych franciszkanami, których najważniejszym ośrodkiem w Polsce jest Niepokalanów założony przez św. Maksymiliana oraz Kraków gdzie nieprzerwanie pracują od 1237 r. Od XIII w. są stróżami grobu i bazyliki św. Franciszka w Asyżu. Cechą charakterystyczną dla tej gałęzi było budowanie klasztorów w centrum miast. Obecnie w Polsce prowadzą liczne sanktuaria, parafie i wydawnictwa. Zaangażowani w działalność w mediach (Radio Niepokalanów), wśród osób uzależnionych, oraz w działalność misyjną. Co czwarty Brat Mniejszy Konwentualny pochodzący z polskiej prowincji pracuje poza granicami kraju. Strojem zakonnym jest czarny lub szary habit z kapturem przepasany białym sznurem. Wśród akcji prowadzonych przez franciszkanów na uwagę zasługuje również praca z młodzieżą.

Kandydaci do zakonu

Do Zakonu przyjmujemy kandydatów na kapłanów i na braci zakonnych. Przygotowanie do pracy i życia zakonnego w tak różnych dziedzinach odbywa się przez formację duchową, intelektualną i zawodową kandydatów na Postulacie, Nowicjacie, Junioracie i w Wyższym Seminarium Duchownym.

Kandydaci na braci zakonnych przyjmowani są do 35 roku życia, powinni ukończyć przynajmniej Szkołę Zawodową. Po przyjęciu odbywają roczny postulat, a następnie rok nowicjatu wieńczony złożeniem pierwszych ślubów zakonnych na jeden rok. Następnie przechodzą na formację Junioratu, trwającą pięć lat, gdzie pogłębiają wiedzę teologiczną, ogólną i zawodową. Ten okres formacji kończą złożeniem ślubów wieczystych. Pobyt w zakonie jest bezpłatny, natomiast za wszelką pracę bracia nie otrzymują wynagrodzenia materialnego. Bracia zakonni w klasztorach pełnią różne funkcje: organisty, furtiana, zakrystiana, zaopatrzeniowca, gospodarza domu, ogrodnika, niektórzy z braci podejmują zajęcia w wydawnictwie, w drukarni, administracji. Zachowanie ślubów oraz życie wspólne wymaga od zakonników ofiary. Dlatego w zakonie mogą wytrwać jedynie ci, którzy są zdolni do przezwyciężenia miłości własnej, nie liczą na łatwe życie, a siłę do wytrwania czerpią będąc w zjednoczeniu z Bogiem.

Kandydaci do kapłaństwa są przyjmowani po maturze. Podobnie jak kandydaci na braci zakonnych odbywają postulat i nowicjat. Następnie podejmują formacje w Wyższym Seminarium Duchownym, gdzie studiując filozofię i teologię przygotowują się do pracy kapłańskiej. Przed przyjęciem święceń diakonatu składają śluby uroczyste, zobowiązując się żyć w ubóstwie, posłuszeństwie i czystości przez całe życie, a przez to naśladować Chrystusa ubogiego, pokornego i posłusznego Ojcu. Formację seminaryjną kończą przyjęciem święceń kapłańskich.

Istnieją w Polsce dwa Wyższe Seminaria Duchowne Ojców Franciszkanów: w Łodzi-Łagiewnikach i w Krakowie.

Więcej informacji znajdziesz tutaj: https://barka.franciszkanie.pl