Franciszkanie w Skarżysku – nasza historia
Pod koniec lat trzydziestych ubiegłego wieku Skarżysko – wówczas młode miasto, dynamicznie się rozwijało. Wychodzono naprzeciw potrzebom mieszkańców, aby zapewnić im godne i spokojne życie. Jedną ze szczególnych potrzeb ludzi w tamtym czasie było rozwijanie życia religijnego i objęcie ich opieką duchową.
Zarówno sami mieszkańcy Kamiennej, jak i księża pracujący w parafiach skarżyskich dostrzegali potrzebę wzmocnienia duszpasterskich sił i utworzenia nowej parafii, która wsparłaby wysiłki w pogłębieniu ewangelizacji i odciążyła księży diecezjalnych, zwłaszcza na terenie najbardziej od parafii diecezjalnej oddalonym.
Za głównego inicjatora sprowadzenia franciszkanów do Skarżyska-Kamiennej uważa się ks. Stanisława Koprowskiego, proboszcza utworzonej w 1924 roku parafii Najświętszego Serca Jezusowego. Ks. Koprowski, organizując rekolekcje, zapraszał do ich prowadzenia franciszkanów z Krakowa. Widząc efekt ich duszpasterskiej pracy zwrócił się do ówczesnego prowincjała o. Anzelma Kubita z prośbą o wysłanie Franciszkanów do Skarżyska na stałe.
Klasztor w Skarżysku-Kamiennej powstał dzięki staraniom prowincjała o. Anzelma Kubita. 1 maja 1936 r. uzyskał on stosowne zezwolenie Kurii Biskupiej oraz, w formie darowizny, teren pod budowę klasztoru i kościoła wydzielony z miejskiej targowicy. Wykonanie planów powierzono architektowi miejskiemu inżynierowi J. Szwedzińskiemu.
18 kwietnia 1937 roku ks. bp Jan Lorek, ordynariusz sandomierski, poświęcił kamień węgielny, a już 8 maja 1938 r. ks. bp Paweł Kubicki poświęcił kaplicę i klasztor. Kaplica otrzymała tytuł Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Zaledwie dwa lata pracowali zakonnicy w nowo erygowanym klasztorze i wybudowanej kaplicy. Za współpracę z miejscową organizacją konspiracyjną „Orzeł Biały” 14 lutego 1940 r. zginęli z rąk Niemców trzej nasi kapłani i czterej bracia zakonni, a klasztor i kaplicę zamknięto.
Po skończonej wojnie franciszkanie ponownie objęli klasztor i kaplicę. Pierwszym gwardianem powojennym został o. Albin Pawicki. 9 maja 1957 r. Kuria Biskupia, zgodnie z prawem kanonicznym, założyła przy naszym klasztorze parafię p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP. Pierwszym proboszczem został ówczesny gwardian o. Bogumił Talarek.
O budowę nowego kościoła w Skarżysku-Kamiennej zabiegano od roku 1957. Plac przyklasztorny darowany przez mieszkańców miasta pod budowę nowego kościoła, chociaż zatwierdzony jako darowizna przez Miejską Radę Narodową 25 lutego 1957 r., nie został uznany za własność klasztoru przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Przez wiele lat ówczesne władze cywilne utrudniały podjęcie budowy kościoła na ofiarowanym nam przez ludzi terenie.
W związku z tym zmieniono lokalizację przyszłego kościoła, planując budowę na terenie klasztornym w połączeniu z istniejącą kaplicą. W roku 1983 władze świeckie wreszcie zezwoliły na prowadzenie budowy według tej koncepcji. Plany wykonał miejscowy architekt pan Józef Bartos.
Do budowy przystąpiono natychmiast. 8 września 1983 r. bp Edward Materski wmurował kamień węgielny, poświęcony przez Ojca św. Jana Pawła II. Po czterech latach budowy, którą kierował o. proboszcz i gwardian o. Eugeniusz Wiraszka, kościół został oddany do użytku. Błogosławieństwa z przeznaczeniem do celów kultu dokonał bp Adam Odzimek w dniu 9 maja 1987 r. Był to pięćdziesiąty rok obecności franciszkanów w Skarżysku i trzydziesty rok ich działalności parafialnej.
Kościół jest trzynawowy, ma 37 m długości, 25 m szerokości (nawa główna – 9 m) wysokość wewnątrz wynosi 13 m, a z zewnątrz 22 m.
Kolejne lata upłynęły na pracach wewnątrz kościoła, które ostatecznie ukończono w roku 2007. Wtedy też klasztor przeżywał 70-lecie swego istnienia, a parafia złoty jubileusz. Kościół został konsekrowany 4 października 2007 roku przez ówczesnego Ordynariusza Diecezji radomskiej ks. bpa Zygmunta Zimowskiego.
